Kategoria: aktualności

23. kwietnia 2020 r. Minister Finansów podpisał rozporządzenie w sprawie zaniechania poboru odsetek za zwłokę od niektórych zaległości podatkowych z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2019 r. w związku z COVID-19. Rozporządzenie jest jednym z instrumentów wdrażających rozwiązania proponowane w tzw. tarczy antykryzysowej.

Na podstawie przedmiotowego rozporządzenia osoby fizyczne, które zapłacą podatek dochodowy przed dniem 1 czerwca 2020 r. nie będą musiały zapłacić odsetek za zwłokę, naliczonych za okres od dnia 1. maja 2020 r. do dnia 1. czerwca 2020 r. Dotyczy to podatników składających zeznania PIT-36 (dla podatników prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą), PIT-36S (dla podatników rozliczających działalność gospodarczą prowadzoną przez spadkodawcę), PIT-36L (dla podatników, którzy wybrali podatek liniowy), PIT-36LS (dla podatników rozliczających działalność gospodarczą prowadzoną przez spadkodawcę, który wybrał podatek liniowy), PIT 37 (dla podatników zatrudnionych na umowę o pracę, o dzieło, zlecenia), PIT-38 (dla podatników rozliczających przychody kapitałowe) i PIT-39 (dla podatników rozliczających przychody z tytułu zbycia nieruchomości).

Na równi z wpłatą będzie traktowane zaliczenie nadpłaty lub zwrotu podatku przed 1. czerwca 2020 r.

Edyta Kuś
aplikantka adwokacka

Grzegorz Górecki
wspólnik, adwokat
gorecki@bgka.pl

Potrzebujesz pomocy w zwiazku z COVID-19?
Napisz: koronawirus@bgka.pl

Powszechną praktyką – zarówno wśród przedsiębiorców, jak i osób nieprowadzących działalności gospodarczej – jest zawieranie umów leasingu pojazdów osobowych i ciężarowych. W związku z epidemią koronawirusa, wielu przedsiębiorców zmuszonych było ograniczyć lub zawiesić prowadzoną działalność gospodarczą, a sytuacja finansowa znacznej części gospodarstw domowych pogorszyła się, co nie pozostaje bez wpływu na możliwość terminowego uiszczania rat leasingowych.

Wskazać należy, że samo zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej lub pogorszenie się sytuacji finansowej leasingobiorcy w następstwie epidemii nie daje możliwości zaniechania terminowego uiszczania rat leasingowych. Umowa leasingu nadal obowiązuje, a zatem leasingobiorca jest obowiązany raty leasingowe płacić w terminie, a leasingodawca jest obowiązany zapewnić leasingobiorcy możliwość korzystania z pojazdu. Nie oznacza to jednak, że leasingobiorca nie może podjąć żadnych czynności, by polepszyć swoją sytuację.

We wspólnym komunikacie Związku Polskiego Leasingu oraz Polskiego Związku Wynajmu i Leasingu Pojazdów zapowiedziano, że leasingodawcy podejmą działania mające na celu ochronę leasingobiorców.  Leasingobiorcy będą uprawnieni do złożenia wniosku o odroczenie spłaty rat, a leasingodawcy nie będą naliczać karnych odsetek w związku z takim odroczeniem. Leasingodawcy zapowiedzieli również rezygnację z części pobieranych od leasingobiorców opłat. Nadto, leasingodawcy wskazują na możliwość renegocjacji warunków umów, w tym czasu ich trwania.

Należy pamiętać, że każdy leasingodawca indywidualnie wdraża rozwiązania zapowiedziane przez Związek Polskiego Leasingu oraz Polski Związek Wynajmu i Leasingu Pojazdów, a zatem procedura składania wniosku o odroczenie rat leasingowych, jak też warunki tego odroczenia mogą się różnić. Przed złożeniem wniosku o odroczenie rat, warto dokładnie przeanalizować postanowienia umowy leasingowej, gdzie mogą być zawarte postanowienia regulujące obowiązki stron na wypadek zaistnienia przypadków siły wyższej.

Należy również wskazać, że jeżeli z powodu ogłoszenia stanu epidemii zapłata rat leasingowych w umówionej wysokości wiązałaby się z nadmiernymi trudnościami albo groziłaby leasingobiorcy rażącą stratą, a strony nie przewidziały w umowie rozwiązań związanych z zaistnieniem takiej wyjątkowej sytuacją, leasingobiorca może żądać obniżenia rat leasingowych, odroczenia terminów ich płatności, a nawet rozwiązania umowy. Przepisy Kodeksu cywilnego przewidują bowiem możliwość zmiany lub rozwiązania umowy z uwagi na wystąpienie okoliczności nadzwyczajnych, a pandemię COVID-19 z pewnością można uznać za okoliczność nadzwyczajną.

Reasumując, leasingobiorca może zwrócić się do leasingodawcy o renegocjację warunków umowy, a w braku porozumienia może szukać ochrony w sądzie. Przed sporządzeniem pozwu warto zweryfikować czy dany leasingodawca nie oferuje możliwości odroczenia spłat rat leasingowych lub innej formy pomocy leasingobiorcy.

Edyta Kuś
aplikantka adwokacka

Daniel Bieszczad
wspólnik, adwokat
bieszczad@bgka.pl

Potrzebujesz pomocy w zwiazku z COVID-19?
Napisz: koronawirus@bgka.pl

18. kwietnia 2020 r. weszła w życie ustawa o szczególnych instrumentach wsparcia w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa SARS-CoV-2, która znowelizowała tzw. tarczę antykryzysową. Zmiany dotyczą m. in. pożyczki dla mikroprzedsiębiorców, od 18. kwietnia 2020 r. pożyczkę taką mogą uzyskać również przedsiębiorcy prowadzący jednoosobową działalność gospodarczą (samozatrudnieni).

Pożyczka udzielana jest jednorazowo, na podstawie umowy, w kwocie nieprzekraczającej 5 000 zł, a środki finansowe uzyskane w ten sposób mają służyć pokryciu bieżących kosztów prowadzenia działalności gospodarczej.

O pożyczkę ubiegać się mogą mikroprzedsiębiorcy prowadzący działalność gospodarczą przed 1. marca 2020 r. Za mikroprzedsiębiorców uważa się przedsiębiorców spełniających w co najmniej w jednym roku z dwóch ostatnich lat obrotowych łącznie następujące warunki:

• zatrudniali średniorocznie mniej niż 10 pracowników oraz
• osiągnęli roczny obrót netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług oraz z operacji finansowych nieprzekraczający równowartości w złotych 2 milionów euro, lub sumy aktywów ich bilansu sporządzonego na koniec jednego z tych lat nie przekroczyły równowartości w złotych 2 milionów euro.

Wniosek o udzielenie pożyczki należy złożyć do powiatowego urzędu pracy, właściwego ze względu na miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, po ogłoszeniu naboru przez dyrektora danego urzędu. Wniosek można złożyć w formie papierowej lub elektronicznej, za pośrednictwem portalu praca.gov.pl, przy wykorzystaniu profilu zaufanego lub kwalifikowanego podpisu elektronicznego. We wniosku przedsiębiorca winien oświadczyć o stanie zatrudnienia na dzień 29. lutego 2020 r. w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy. Co znamienne, nie jest konieczne wykazywanie we wniosku (np. za pomocą dokumentów), że w następstwie epidemii doszło do zmniejszenia się dochodów przedsiębiorcy, wystarczające w tym zakresie jest oświadczenie przedsiębiorcy. Decyzję w przedmiocie udzielenia pożyczki podejmuje starosta.

Oprocentowanie pożyczki jest stałe i wynosi w skali roku 0,05 stopy redyskonta weksli przyjmowanych przez Narodowy Bank Polski. Okres spłaty pożyczki nie może być dłuższy niż 12 miesięcy. Należy jednak mieć na uwadze, że Rada Ministrów może w drodze rozporządzenia przedłużyć okres spłaty pożyczki, mając na względzie okres obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii oraz skutki nimi wywołane. 

Podkreślić należy, że pożyczka może zostać umorzona na wniosek mikroprzedsiębiorcy, jeżeli mikroprzedsiębiorca będzie prowadził działalność gospodarczą przez okres 3 miesięcy od dnia udzielenia pożyczki. We wniosku o umorzenie mikroprzedsiębiorca oświadcza, pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych oświadczeń, że prowadził działalność gospodarczą przez okres 3 miesięcy od dnia udzielenia pożyczki. Wniosek o umorzenie pożyczki należy złożyć w terminie 14 dni po upływie 3 miesięcy prowadzenia działalności. Przychód z tytułu umorzenia pożyczki nie stanowi przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych.

Edyta Kuś
aplikantka adwokacka

Grzegorz Górecki
wspólnik, adwokat
gorecki@bgka.pl

Potrzebujesz pomocy w zwiazku z COVID-19?
Napisz: koronawirus@bgka.pl

W dobie kryzysu gospodarczego wywołanego pandemią COVID-19 wiele przedsiębiorstw może borykać się z zagrożeniem niewypłacalnością. Jeżeli zaistnieje ryzyko niewypłacalności, możliwym rozwiązaniem jest złożenie wniosku o wszczęcie postępowania restrukturyzacyjnego.

Postępowanie restrukturyzacyjne może przybrać jedną z czterech form:

• postępowanie o zatwierdzenie układu;
• przyspieszone postępowanie układowe;
• postępowanie układowe; 
• postępowanie sanacyjne.

Celem postępowania restrukturyzacyjnego jest uniknięcie ogłoszenia upadłości dłużnika przez umożliwienie mu restrukturyzacji w drodze zawarcia układu z wierzycielami, a – w przypadku postępowania sanacyjnego – również przez przeprowadzenie działań sanacyjnych, przy zabezpieczeniu słusznych praw wierzycieli.

Postępowanie restrukturyzacyjne może być prowadzone wobec dłużnika niewypłacalnego lub zagrożonego niewypłacalnością. Przez dłużnika niewypłacalnego należy rozumieć dłużnika, który utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych (szerzej pojęcie niewypłacalności omówiono w opublikowanym na tym blogu artykule poświęconym upadłości). Przez dłużnika zagrożonego niewypłacalnością należy natomiast rozumieć dłużnika, którego sytuacja ekonomiczna wskazuje, że w niedługim czasie może stać się niewypłacalny.

Postępowanie restrukturyzacyjne wszczyna się na wniosek dłużnika skierowany do właściwego miejscowo sądu rejonowego – gospodarczego. Należy mieć na uwadze, że sąd odmówi otwarcia postępowania restrukturyzacyjnego, jeżeli skutkiem tego postępowania byłoby pokrzywdzenie wierzycieli. Nadto, sąd odmówi otwarcia postępowania układowego lub sanacyjnego także wtedy, kiedy nie została uprawdopodobniona zdolność dłużnika do bieżącego zaspokajania kosztów postępowania i zobowiązań powstałych po jego otwarciu.

Wybór jednego z czterech trybów postępowania restrukturyzacyjnego zależy od indywidualnych potrzeb dłużnika, jego sytuacji majątkowej i rynkowej. Każdy z trybów pozwala na uzyskanie ochrony przez wierzycielami i łączy się z wprowadzeniem ograniczeń w zarządzie majątkiem. W każdym z trybów można wskazać następujące elementy: sporządzenie spisu wierzytelności, głosowanie nad układem przez wierzycieli oraz – w razie przyjęcia układu przez wierzycieli – weryfikację układu przez sąd. W każdym wypadku uczestnikami postępowania restrukturyzacyjnego jest dłużnik oraz wierzyciele (ci, którym przysługuje wierzytelność bezsporna oraz ci, którzy uprawdopodobnili istnienie wierzytelności spornej).

Wybór postępowania o zatwierdzenie układu daje dłużnikowi możliwość samodzielnego zbierania głosów wierzycieli. Dopiero po zebraniu odpowiedniej większości głosów wierzycieli, układ jest weryfikowany i zatwierdzany przez sąd. Co istotne, postępowanie to może być prowadzone, jeżeli suma spornych wierzytelności uprawniających do głosowania nad układem nie przekracza 15% sumy wierzytelności uprawniających do głosowania. Należy jednak mieć na względzie, że dopóki sąd nie wyda postanowienia o zatwierdzeniu układu, dopóty postępowania egzekucyjne przeciwko dłużnikowi będą mogły nadal się toczyć.

Przyspieszone postępowanie układowe – podobnie jak postępowanie o zatwierdzenie układu – może być prowadzone, jeżeli suma spornych wierzytelności uprawniających do głosowania nad układem nie przekracza 15% sumy wierzytelności uprawniających do głosowania. Główną różnicą między tymi postępowaniami jest natomiast fakt, że głosowanie nad układem odbywa się już w toku postepowania sądowego. Z chwilą wszczęcia tego postępowania, zawieszeniu z mocy prawa ulegają wszystkie postępowania egzekucyjne obejmujące wierzytelności ujęte w układzie, a nowe nie mogą być wszczęte.

Postępowanie układowe prowadzone jest wtedy, kiedy suma spornych wierzytelności uprawniających do głosowania nad układem przekracza 15% sumy wierzytelności uprawniających do głosowania. Także i w tym postępowaniu następuje zawieszenie z mocy prawa egzekucji przeciwko dłużnikowi.

Postępowanie sanacyjne daje możliwość wprowadzenia innych aniżeli zawarcie układu działań, przy czym zasadą w toku tego postępowania jest ustanowienie sądowego zarządcy, a tym samym pozbawienie dłużnika możliwości zarządzania przedsiębiorstwem. Zawieszeniu z mocy prawa ulegają postępowania egzekucyjne dotyczące masy sanacyjnej (tj. mienia służącego do prowadzenia przedsiębiorstwa przez dłużnika).

Reasumując, złożenie wniosku o wszczęcie postępowania restrukturyzacyjnego może być ratunkiem dla wielu przedsiębiorców borykających się z utratą płynności finansowej, przy czym wybór konkretnego trybu winien być poprzedzony dogłębną analizą indywidualnej sytuacji danego przedsiębiorcy.

Edyta Kuś
aplikantka adwokacka

Daniel Bieszczad
wspólnik, adwokat
bieszczad@bgka.pl

Potrzebujesz pomocy w zwiazku z COVID-19?
Napisz: koronawirus@bgka.pl

Kryzys gospodarczy wywołany pandemią COVID-19 może doprowadzić do niewypłacalności nawet największych przedsiębiorców. Polskie prawo nakłada na niewypłacalnego przedsiębiorcę obowiązek złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości w terminie 30 dni od powstania stanu niewypłacalności. Niedochowanie tego obowiązku ma daleko idące skutki, włącznie z osobistą odpowiedzialnością członków zarządu za zobowiązania niewypłacalnych spółek.

Za niewypłacalnego uważa się przedsiębiorcę, który utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych. Domniemywa się przy tym, że dłużnik utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, jeżeli opóźnienie w wykonaniu zobowiązań pieniężnych przekracza trzy miesiące. Nadto, dłużnik będący osobą prawną jest niewypłacalny także wtedy, gdy jego zobowiązania pieniężne przekraczają wartość jego majątku, a stan ten utrzymuje się przez okres przekraczający dwadzieścia cztery miesiące.

Jeżeli zatem kryzys gospodarczy wywołany pandemią koronawirusa nie zostanie całkowicie zażegnany w ciągu najbliższych tygodni, to wielu przedsiębiorców popadnie w stan niewypłacalności. Jest bowiem wysoce prawdopodobnym, że przedsiębiorcy nie będą w stanie terminowo regulować swoich zobowiązań w sytuacji, w której ich dochody zostaną znacznie ograniczone.

Jak wskazywano wyżej, stan niewypłacalności rodzi konieczność złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, niezależnie od przyczyn tej niewypłacalności. Pojawiają się zatem głosy, by – na czas trwania epidemii – ograniczyć obowiązek składania wniosku o ogłoszenie upadłości do tych przypadków niewypłacalności, które nie są w żaden sposób powiązane z epidemią. Rozwiązanie takie nie zostało dotychczas wprowadzone, toteż w przypadku niewypłacalności należy przeanalizować czy wystarczającym nie będzie złożenie wniosku o wszczęcie postępowania restrukturyzacyjnego (postępowanie takie ma pierwszeństwo przed postępowaniem upadłościowym). Jeżeli jednak, postepowanie restrukturyzacyjne nie będzie wystarczającym, by uratować przedsiębiorstwo, koniecznym staje się złożenie wniosku o wszczęcie postepowania upadłościowego. Znamiennym jest, że celem postepowania upadłościowego jest przede wszystkim zaspokojenie wierzycieli.

Wniosek o wszczęcie postępowania upadłościowego składa się do właściwego miejscowo sądu rejonowego – gospodarczego. Wniosek taki może zgłosić sam dłużnik, ale również każdy z jego wierzycieli osobistych. Wniosek należy złożyć w terminie 30 dni od powstania przyczyny ogłoszenia upadłości, musi on odpowiadać wymogom formalnym opisanym w ustawie. Pamiętać należy, że sąd oddali wniosek o ogłoszenie upadłości, jeżeli dłużnik nie będzie mieć majątku wystarczającego na pokrycie kosztów postepowania upadłościowego. 

Sąd, uwzględniając wniosek o ogłoszenie upadłości, wydaje postanowienie o ogłoszeniu upadłości. Po uprawomocnieniu się postanowienia o ogłoszeniu upadłości, upadły jest obowiązany wskazać i wydać syndykowi cały swój majątek, a także wydać dokumenty dotyczące jego działalności, majątku oraz rozliczeń, w szczególności księgi rachunkowe, inne ewidencje prowadzone dla celów podatkowych i korespondencję. Upadły jest także obowiązany udzielać sędziemu-komisarzowi i syndykowi wszelkich potrzebnych wyjaśnień dotyczących swojego majątku. Majątek upadłego staje się masą upadłości, którym upadły nie ma prawa zarządzać. Po ogłoszeniu upadłości postępowania sądowe, administracyjne lub sądowoadministracyjne dotyczące masy upadłości mogą być wszczęte i prowadzone wyłącznie przez syndyka albo przeciwko niemu. Postępowanie egzekucyjne skierowane do majątku wchodzącego w skład masy upadłości, wszczęte przed dniem ogłoszenia upadłości, ulega zawieszeniu z mocy prawa z dniem ogłoszenia upadłości. Postępowanie to umarza się z mocy prawa po uprawomocnieniu się postanowienia o ogłoszeniu upadłości.

Złożenie wniosku o wszczęcie postępowania upadłościowego należy traktować jako działanie ostateczne, podejmowane w sytuacji, w której przedsiębiorstwa nie da się uchronić przed upadkiem. Należy także pamiętać, że złożenie takiego wniosku w sytuacji powstania stanu niewypłacalności jest obowiązkowe. W każdym zaś wypadku niezbędna jest szczegółowa analiza sytuacji finansowej danego przedsiębiorcy.

Edyta Kuś
aplikantka adwokacka

Daniel Bieszczad
wspólnik, adwokat
bieszczad@bgka.pl

Potrzebujesz pomocy w zwiazku z COVID-19?
Napisz: koronawirus@bgka.pl

Następstwem pandemii COVID-19 jest lub może być w przyszłości utrata płynności finansowej przez wielu pracodawców. Niemający środków finansowych na prowadzenie działalności gospodarczej w dotychczasowym wymiarze pracodawcy mogą być zmuszeni do likwidacji znacznej liczby stanowisk pracy.

Innymi słowy, skutkiem pandemii koronawirusa mogą być tzw. zwolnienia grupowe. Warunki i tryb przeprowadzenia zwolnień grupowych regulowane są w ustawie o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Na wstępie należy wskazać, że ustawę stosuje się w razie konieczności rozwiązania stosunków pracy przez pracodawcę zatrudniającego co najmniej 20 pracowników (bez znaczenia pozostaje czy pracodawca jest osobą fizyczną, czy jednostką organizacyjną). Ustawa nie znajdzie zatem zastosowania do pracodawców, którzy zatrudniają mniejszą liczbę pracowników.

Zwolnieniem grupowym nazywa się sytuację, w której pracodawca rozwiązuje w drodze wypowiedzenia lub na mocy porozumienia stron, w okresie nieprzekraczającym 30 dni, umowy z co najmniej:

• 10 pracownikami, jeśli pracodawca zatrudnia mniej niż 100 pracowników;
• 10% pracowników, jeśli pracodawca zatrudnia co najmniej 100, jednakże mniej niż 300 pracowników;
• 30 pracownikami, jeśli pracodawca zatrudnia co najmniej 300 lub więcej pracowników;

a przyczyną rozwiązania stosunku pracy jest okoliczność niedotycząca pracowników.

Przyjmuje się (nie bez kontrowersji), że za „przyczyny niedotyczące pracowników” uznać można wszystkie okoliczności niezwiązane z cechami psychofizycznymi i sposobem wywiązywania się przez pracowników z obowiązków pracowniczych. Mogą to być zatem okoliczności dotyczące pracodawcy, ale nie muszą. Istotnym jest jedynie, by okoliczności te nie dotyczyły pracownika. W świetle powyższego, zmniejszenie działalności lub jej zatrzymanie wskutek pandemii koronawirusa można uznać za przyczynę uprawniającą do przeprowadzenia procedury grupowych zwolnień.

Pracodawca jest obowiązany skonsultować zamiar przeprowadzenia grupowego zwolnienia z zakładowymi organizacjami związkowymi działającymi u tego pracodawcy. Konsultacja polega na pisemnym powiadomieniu zakładowych organizacji związkowych o przyczynach zamierzonego grupowego zwolnienia, liczbie zatrudnionych pracowników i grupach zawodowych, do których oni należą, grupach zawodowych pracowników objętych zamiarem grupowego zwolnienia, okresie, w ciągu którego nastąpi takie zwolnienie, proponowanych kryteriach doboru pracowników do grupowego zwolnienia, kolejności dokonywania zwolnień pracowników, propozycjach rozstrzygnięcia spraw pracowniczych związanych z zamierzonym grupowym zwolnienie, a następnie na zawarciu przez pracodawcę z zakładowymi organizacjami związkowymi porozumienia. Zawarcie tego porozumienia winno nastąpić w terminie 20 dni od pisemnego zawiadomienia organizacji związkowych o zamiarze grupowego zwolnienia.

Jeżeli jednak zawarcie porozumienia nie jest możliwe albo u pracodawcy nie działają zakładowe organizacje związkowe, zasady przeprowadzenia grupowego zwolnienia określa pracodawca w regulaminie, uwzględniając w miarę możliwości pracownicze postulaty.

Nadto, pracodawca jest obowiązany o zamiarze grupowego zwolnienia powiadomić właściwy powiatowy urząd pracy. Następnie, po zawarciu porozumienia z zakładowymi organizacjami związkowymi lub po sporządzeniu regulaminu, pracodawca winien powiadomić właściwy powiatowy urząd pracy o przyjętych ustaleniach dotyczących grupowego zwolnienia.

Wypowiedzenie pracownikowi stosunku pracy w ramach grupowego zwolnienia może nastąpić nie wcześniej niż po dokonaniu przez pracodawcę zawiadomienia właściwego powiatowego urzędu pracy o przyjętych ustaleniach dotyczących grupowego zwolnienia, a rozwiązanie z pracownikiem stosunku pracy – nie wcześniej niż po upływie 30 dni od daty zawiadomienia.

Należy pamiętać, że pracownikowi, w związku z rozwiązaniem stosunku pracy w ramach grupowego zwolnienia, przysługuje odprawa pieniężna w wysokości:

• jednomiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy krócej niż 2 lata;
• dwumiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy od 2 do 8 lat;
• trzymiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy ponad 8 lat.

Odprawę pieniężną ustala się według zasad obowiązujących przy obliczaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy, a wysokość odprawy pieniężnej nie może przekraczać kwoty 15-krotnego minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującego w dniu rozwiązania stosunku pracy.

Podkreślić należy, że stosowane przez pracodawcę kryteria doboru pracownika do zwolnienia muszą być obiektywne i sprawiedliwe. Nie bez znaczenia pozostaje fakt, że stosunek pracy części pracowników (kobiet w ciąży, osób w wieku przedemerytalnym) nie może być rozwiązany w ramach zwolnienia grupowego, chyba że przyczyną zwolnienia jest upadłość lub likwidacja pracodawcy. Takim pracownikom może jedynie wypowiedzieć (zmienić) warunki pracy i płacy.

Warto też pamiętać, że tzw. zwolnienie grupowe może dotyczyć jednego pracownika, jeżeli wyłączną przyczyną rozwiązania stosunku pracy są przyczyny niedotyczące pracownika.

Edyta Kuś
aplikantka adwokacka

Grzegorz Górecki
wspólnik, adwokat
gorecki@bgka.pl

Potrzebujesz pomocy w zwiazku z COVID-19?
Napisz: koronawirus@bgka.pl